«ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΙ»…
Από μικρή μου λέγανε ότι πρέπει να προσπαθήσω να ρυθμίσω τις ισορροπίες του «μέσα» και του ‹‹έξω›› μου . Να μάθω να μην εξωτερικεύω πάντα αυτά που σκέφτομαι, αυτά που με ενοχλούν, αυτά που μoυ αρέσουν, αυτά που αποστρέφομαι, αυτά που θέλω κι αυτά που απεχθάνομαι…Όπως επίσης να κάνω το ίδιο και τις φορές που στη θέση των παραπάνω δεν είναι αυτά αλλά αυτοί-οι άνθρωποι-.
Κι εγώ έλεγα πάντα πως έχουν δίκιο και πως την επόμενη φορά θα τους ακούσω και θα κάνω το σωστό. Και ερχόταν η επόμενη φορά και πάλι έκανα τα ίδια και τα ίδια ξανά…Και το χειρότερο? Ένιωθα όμορφα που ενώ οι άλλοι γύρω μου πάσχιζαν να κρατήσουν ‹‹κρυφά φύλλα›› και φόραγαν ‹‹μάσκες››, εγώ ήμουν ειλικρινής. Όταν μιλούσαν όπως πρέπει, όταν χαμο-γελούσαν όταν κρυφοσκούπιζαν το δάκρυ για να μην καταλάβει κάνεις ότι είναι λυπημένοι, εγώ γελούσα δυνατά, έκλαιγα δυνατά και όλοι με κοιτούσαν σαν να είχα προσγειωθεί από έναν άλλο γαλαξία. Και μου άρεσε αυτή η διαφορετικότητα κατά βάθος. 'Ηλπιζα πως θα υπάρξουν αυτά τα μετρημένα στη μια παλάμη άτομα που θα μπορούν να αισθάνονται εξίσου με μένα και ίσως –ιδανικά- θα υπάρξουν και άλλοι που θα με κάνουν ακόμα πιο αυθόρμητη γιατί αυτό θα είναι και ο δικός τους τρόπος επιβίωσης στην αποστειρωμένη καθημερινότητα.
Μέχρι που κατάλαβα πως έτσι κανείς γύρω σου δεν θα αισθάνεται βολικά. Κανείς δεν θα μπορεί να διαχειριστεί το <σ΄ αγαπώ> που θα του πετάξεις δυνατά αυθόρμητα χωρίς να κοιτάξει στο πίσω τραπέζι μήπως έχουν γυρίσει κάποια αδιάκριτα βλέμματα στο μέρος του.
Ο κόσμος έχει ξεχάσει να είναι ρομαντικός και αυθόρμητος. Το θεωρεί κουσούρι και τραγελαφικό. Σε ποιον θα πεις έλα να χορέψουμε μέσα στην πλατεία και θα αρπάξει το χέρι σου αμέσως χωρίς να σε κοιτάξει λες και έχεις δραπετεύσει από κάποιο ευγενές ψυχιατρικό ίδρυμα?
Προχθές που τα ταξί απεργούσαν τρία 17χρονα προσπαθούσαν να κάνουν ωτοστόπ για να γυρίσουν σπίτια τους. Σταμάτησα να τους πάρω και ακόμα και οι ίδιοι οι οποίοι περίμεναν μια ώρα να σταματήσει κάποιος, απόρησαν γιατί το έκανα!! Άρα μήπως τελικά δεν υπάρχει ελπίδα για κάποιους από μας που θέλουν αυτό το ροζ συννεφάκι να αιωρείται πάνω από το κεφάλι τους?
Ας είμαστε λοιπόν κάπως ρεαλιστές. Όπως ένα καλό εστιατόριο έχει εσωτερικό και εξωτερικό χώρο, χώρο που ακούγεται έντονα η μουσική και που ακούγεται πιο χαμηλά, χώρο για καπνιστές και μη καπνιστές, χώρο με θέα για πολύωρη χαλάρωση και χώρο με εύκολη πρόσβαση στην έξοδο προκειμένου οι πελάτες του να μείνουν ευχαριστημένοι, έτσι και εμείς οι άνθρωποι πρέπει να εξασκηθούμε στο να τοποθετούμε τους ανθρώπους, τις σκέψεις μας, τον ίδιο μας τον εαυτό στον κατάλληλο χώρο, την κατάλληλη στιγμή για να 'μαστε ίσως περισσότερο ευτυχισμένοι….Ή μήπως όχι…?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου